Epatowanie hydrokortyzonem

Złapałem w telewizorni kawałek jakiegoś medycznego serialu. Oczywiście szpital, jeden rzucający się w oczy lekarski wymiatacz i same ciekawe przypadki, jeden bardziej nietypowy od drugiego. Można odnieść wrażenie, że w tym szpitalu nie leczy się wyrostków czy powikłań po grypie, ale to co najbardziej rzuciło mi się w oczy, to lejąca się z każdego dialogu medyczna terminologia. Jakaś defunkcjonalizacja podwzgórza, leki o nazwach przynajmniej ośmiosylabowych, jednostki chorobowe, których nazw nawet na trzeźwo nie da się wymówić bez przygotowania, po prostu gratulacje dla lektora, który musi to wszystko przeczytać bez zająknięcia.

Kogo to kręci? Ja rozumiem, że skoro sam nie oglądam telewizji chyba od kilkunastu lat, powinienem wziąć poprawkę na to, że przez ten czas poziom programów (i widzów) bardzo mocno spadł, ale to jest po prostu śmieszne. Bohaterowie debatujący pół godziny o tym, czy dać zastrzyk i co ma w nim być. Lekarze mówiący do pacjentów szyfrem i pacjenci rozumiejący każde słowo. Coś jak pornografia lub filmy karate: wszystko jest tylko pretekstem do skupienia się na jednym wąskim temacie; obejrzeć jeden film i zna się już cały gatunek.

Zastanawia mnie tylko jeszcze jedna rzecz: jak typowy zjadacz tego serialu rozmawia z lekarzem. Zarzuca mu niewiedzę i dyskutuje o diagnozie, bo w filmie widział coś innego? I jeszcze coś: czy przypadkiem terminologia rzucana widzowi na odlew ma się do rzeczywistości tak samo, jak włamywanie się Emacsem przez Sendmaila?